Mijn overbuurman Bert vertelde mij eens het feit dat een mens herinneringen begint te maken wanneer je de leeftijd van vier jaar bereikt hebt. Hetgeen wat ik mezelf herinner van mijn vierde levensjaar is mijn eerste schooldag op de Armhoefse Akker. Mijn moeder had tegen juffrouw Hanneke gezegd dat ze moest oppassen omdat ik nog wel eens wegliep. “Maakt u zich geen zorgen mevrouw, ik werk al heel lang in het onderwijs en het is mij nog nooit overkomen.” Nog geen uur later was ze mij kwijt. Ik was twee trappen naar boven geklommen. Naar mijn zus Bieke, want zij zat daar in groep 6. Bieke was naar buiten komen lopen om mij daarna weer terug te brengen naar groep 1 van juffrouw Hanneke. Al vroeg avontuurlijk aangelegd.
Op dit moment zit ik in mijn vliegtuig naar Kuala Lumpur. Ik bedoel met mijn vliegtuig niet dat het MIJN vliegtuig is, zoals Van Gaal ZIJN bus heeft, ik bedoel dat dit een van de vliegtuigen is die mij naar Melbourne gaat brengen. Deze vlucht duurt 11 tot 12 uur, dus het leek mij wel een goede gelegenheid om het eerste verhaal van mijn reisblog te typen. Wanneer het online staat ben ik waarschijnlijk ook veilig geland in Kuala Lumpur.
Gisteren heb ik na zes jaren Odulphus mijn diploma mogen ondertekenen en in ontvangst mogen nemen. Zes jaren waar ik wel met een grote glimlach op kan terugkijken. De wiskundelessen in het eerste jaar, samen met Tim van Helfteren. Nouja lessen… Het spelletje kamertje verhuren was het belangrijkste deel van de les. In de twee gymnasium heb ik vervolgens heel veel mensen leren kennen. Niels Haans, Tim van de Ven, Marc Smout, Guido Oerlemans, Menno de Jong, Paul Beele en vele andere. De vierde was een van de topjaren, die vooral door de reisweek niet meer te vergeten is. De romereis, die zeker leerzaam maar vooral ook heel leuk was! Hasper, Stijnen en Van Trier hebben het wel een klein beetje zwaar gehad.
En toen was daar ineens, na al die jaren het eindexamen. Twee weken lang, drie uur durende proefwerken maken over stof die je misschien al drie jaar niet meer had gezien. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik voor die weken niet had gedacht dat ik zo veel en lang kon leren. Maarja dan spookt in je hoofd altijd zo’n leuk spreekwoord met een kalf en een put.
Voordat ik de uiteindelijke uitslag kreeg hadden we met: Tim van Helfteren, Niels, Marc, Menno, Guido, Jasper, Bruno, Thijs en Gijs besloten om toch nog even een lange week all-inclusive door te brengen in Spanje. Een weekje die vele malen leuker is uitgepakt dan verwacht. Een week waarin ik ook ineens heel veel geregeld kreeg in Aussie. Zoals een woonplaats en een hockeyclub. Een redelijk grote opluchting, want nu was echt alles rond voor de eerste paar maanden.
Inmiddels is het vliegtuig al 4,5 uur onderweg. Mijn boardcomputer zegt dat we nog 6:58 uur
onderweg zijn. We vliegen met een snelheid van bijna 1.000 km/u. Zitten op een hoogte van 10.669 meter en hebben nu al zo’n 4.200 km afgelegd… Dat wil zeggen nog 6.200 te gaan! We hebben al eten gehad… Ik denk dat de term “vliegtuigmaaltijd” die Thijs afgelopen week voor zijn eten gebruikte niet goed is. Het eten is namelijk super lekker!
Nou dan een van de laatste blokjes tekst, anders vinden mijn zussen het verhaal weer te lang om te lezen. Vanmorgen naar Schiphol vertrokken. Wel pas nadat ik hoog bezoek gehad had van Tim van Helfteren, in zijn J*m*o juichpak. Thanks mate! Daarna nog de lieve buren Lout en Marlies gedag gezegd om vervolgens in de auto te stappen naar Schiphol. Gauw mijn tassen laten sealen en laten inchecken voor de vlucht. Helaas was er daarna geen tijd meer over om nog een lekker bakkie te doen bij de Starbucks… Dus maar meteen door naar het vliegtuig… Maar niet zonder afscheid te nemen van mijn lieve familie: Imke, Bieke, papa en mama. Misschien dat ik jullie toch wel een klein beetje ga missen.
Tot over een jaartje!
Joppie
Ps. Tim ze hebben hier ook verdomd goede koffie!
Jop Beuger 